Waarom is het onmogelijker te zien wat zal komen, dan voor het oog terug te roepen wat voorbij is en niet meer bestaat? Volgens de kabbalistische leer bestaat de toekomst in het astrale licht in de kiem, evenals het heden in de kiem in het verleden bestond.

Terwijl de mens vrij is om te handelen zoals hij verkiest, was de manier waarop hij zal handelen altijd al vooraf bekend, niet op basis van fataliteit of noodlot, maar eenvoudig op grond van de universele, onveranderlijke harmonie – evengoed als men vooruit kan weten dat de trillingen van een aangeslagen muzieknoot niet zullen en niet kunnen veranderen in trillingen met een andere toon.

Bovendien kan de eeuwigheid geen verleden of toekomst maar alleen een heden hebben, en evenzo kan grenzeloze ruimte, in strikt letterlijke zin, noch verafgelegen noch nabijgelegen plaatsen hebben. Onze voorstellingen, die beperkt zijn door het kleine gebied van onze ervaring, proberen voor tijd en ruimte toch tenminste een begin zo niet een eind vast te stellen; maar geen van beide bestaat in werkelijkheid, want in dat geval zou tijd niet eeuwig en ruimte niet grenzeloos zijn.
Zoals we zeiden: het verleden bestaat evenmin als de toekomst; alleen onze herinneringen blijven bestaan, en deze zijn slechts de glimpen die we opvangen van de weerspiegeling van dit verleden in de stromen van het astrale licht…