‘Kennis vergaren’ zou een gewoonte moeten worden. En we kunnen niet alleen van boeken leren, maar ook van mensen, dingen en voorwerpen en ook van gebeurtenissen. Alles en iedereen heeft zijn eigen boodschap voor ons. De natuur spreekt tot ons in haar eigen taal van sublieme stilte - via getallen en vormen, kleuren en geluiden, in woorden die gebeurtenissen, historisch herhaald, intuïtief profetisch maken. In ons eigen  spreken en handelen leren we de mechanismen van ons eigen denken en voelen.

Om zo te leren moeten we naar buiten kijken  en dat ‘buiten’ dienen. Maar het is het innerlijk dat ziet en het innerlijk dat dient. Vervolgens bevindt zich in het Innerlijk het individuele ‘ik’-centrum en de Universele Al-Eenheid. Dit drievoudige universum - van zowel het buiten als het binnen van het ‘ik’ en van het Al,  het Allerhoogste - zou tot ons bewustzijn moeten doordringen terwijl we lopen, praten, eten en handelen. Elke ademhaling is drievoudig.